De zon zien ondergaan in Cusco

Na al die steden waar ik zowat de enige 'gringo' leek, werd ik helemaal overrompeld toen ik in Cusco aankwam. Gelukkig niet alleen door de drukte van toeristen en het aangeklampt worden, maar zeker ook door de gezelligheid van het oude standscentrum. Cusco by night leek betoverend, ik versta waarom Verminnen de zon hier graag ziet ondergaan.

Natuurlijk is Cusco ook de basis voor een bezoekje aan een of andere Inca-ruïne, blijkbaar redelijk bekend...

Dure toegangsrpijs of niet, voordat Machu Picchu helemaal de grond is in gezonken wilde ik dat toch ook even met eigen ogen aanschouwen.

Om Machu Picchu te bereiken moet je eerst een hele dure trein nemen tot Aguas Calientes. Dit dorpje aan de voet van Machu Picchu leek mij een beetje het Zermatt van Peru: officieel kom je er alleen met de trein, en ter plaatse rijden enkel een paar bussen rond. Maar dat is dus officieel. Er is namelijk ook een mogelijkheid om met een bus en taxi vlakbij Aguas Calientes te komen. Uiteindelijk moet je dan nog 2 uurtjes stappen, gewoon langs de spoorlijn.

Ik vond Machu Picchu absoluut een bezoek en zijn toegangsprijs waard. Maar dat kwam voor mij vooral dankzij het begin van de dag. Ik was namelijk de aller-allereerste om de site te betreden! Ik denk dat de mensen na mij eerst een gids uitzochten, dus was ik nog meer gemotiveerd om zo vlug mogelijk door te stappen. En terecht! Het eerste halfuur dwaalde ik helemaal alleen door de ruïnes, slechts in het gezelschap van een paar lama's.. Het uitzicht van de foto's had ik nog niet door de mist maar tegelijkertijd zorgde de mist voor een heel speciale sfeer, en geen mens te bespeuren! Zelfs bewakers waren nog niet op post!

Dat was voor mij absoluut het hoogtepunt van die dag, samen met de beklimming van Waynapicchu, de berg die op de achtergrond van alle foto's staat. Op die berg wordt slechts een beperkt aantal bezoekers per dag toegelaten. Als je dus zeker wil zijn van je toegangsticketje daarvoor moet je zorgen dat je 's morgens vroeg bij de allereersten aan de ingang staat.

Dat op zich zorgt ervoor dat er vanaf 4u 'smorgens een kleine wedstrijd plaatsvindt: vanaf het dorp beneden zo snel mogelijk aan de ingang geraken. Dat kan te voet (1u trappen lopen) of met de bus. Ik koos dus voor de trappen. Om 4.30u kan je daaraan beginnen. Op dat uur staat er al een grote rij wachtenden, allemaal een beetje 'stressed' of ze wel op tijd zouden zijn... Bovendien, wie te traag stapt wordt ingehaald door de bussen en dan kan je het wel vergeten.
Voor mij stonden een 40-tal mensen in de rij, maar tijdens het trappen lopen had ik er een 'beetje' een stevig tempo in gezet. Uiteindelijk had ik alleen een Argentijn in mijn spoor, maar de verrassing was super groot toen we plots met 2 boven kwamen en er helemaal nog geen kat (geen hond voor de Nederlanders..) aanwezig was!! Ik kon dus in elk geval de Waynapicchu op, en gelukkig was toen ik daar boven kwam ook alle nevel opgetrokken.

Na dit dagje sport en cultuur keerde ik gewoon met de trein terug naar Cusco, om de volgende dag naar het Titicacameer te reizen. Daar bracht ik nog een bezoekje aan de 'floating islands' maar toen had ik het qua toeristische hoogtepunten wel gehad.

Hoera hoera, tijd om weer te fietsen!! Dit was véél te lang geleden, en ik had er zo'n zin in dat ik die dag niet te stoppen was. Ik had mijn fiets deze keer in de 'koersfietsmode' omgeschakeld en hupla, 145km op zo'n 3800m hoogte, rond het Titicacameer. Wat was dat leuk om nog eens wat kilometer erdoor te malen!

Tegelijkertijd liet ik ook Peru achter mij. Ik ben er misschien een beetje vlug door gegaan maar tegelijkertijd ben ik ook blij om weer in een ander land te zijn. !