Paso de Agua Negra

Hoi!



Ik ben dan toch nog in Chili geraakt, en wel via de Paso de Agua Negra, een bergpas van 4780m hoog!

Ik kan jullie wel weer wijsmaken wat ik wil want wegens zand in mijn camera zijn er weer geen foto's!
Omdat het een grenspost is heb ik daarentegen wel de stempels in mijn paspoort als bewijs..

In de douane werd ik dan ook weer overstelpt met de typische vragen:
'Waarom reis je alleen?
Waarom met de fiets?
Ben je niet bang om alleen de pas over te fietsen?'

Als de politie dat vraagt ben ik eerder op mijn hoede dus vroeg ik: 'waarom? is er iets gevaarlijks dan?

Dan krijg ik al een bedenkelijke of verbaasde blik met als antwoord: 'neenee, er is niets gevaarlijk, maar euuu, het is heel erg koud daarboven!!'

'Hoe koud is het dan?'

'Toch wel 1 graad onder nul 's nachts!!'

'Hmm, nee, ik ben niet bang om daar alleen te fietsen.'


Ik stond daar zowat aan het smelten van de hitte dus het kon maar beter wat frisser zijn daarboven!
Bovendien hield de gendarmeria daar heel goed in de gaten wie er wanneer passeerde en 's nachts kon er sowieso niemand meer door.


Bij die gendarmeria mocht eerst nog een nachtje doorbrengen. In plaats van mijn tentje in hun tuin te zetten kreeg ik binnen een matras aangeboden, een warme douche en als avondmaal forel die ze net uit de beek hadden gevangen. Tjah, zo druk is die pas daar nu ook weer niet...

Gezellig was het daar, die mannen stelden voor nog een paar dagen te blijven maar 's anderendaags was het zo'n prachtige dag, ik moest gewoon die berg op!




53 km bergop op gravel, het ging al bij al nog redelijk vlotjes. Ook daar is binnen 2 jaar
ongetwijfeld alles mooi geasfalteerd!
Eenmaal boven kreeg ik weer een prachtig uitzicht met gletjsers rondom als beloning! Toch hadden zich ondertussen wat donkere wolken samengepakt. Geen tijd te verliezen dus en als de bliksem naar beneden!

Bovendien, als ik die avond iets warms wilde eten moest ik nog afdalen tot er weer wat begroeiing was zodat ik hout kon sprokkelen voor een vuurtje. Mijn brander werkt immers niet meer.


Ik dus die berg af, op zoek naar een goeie kampeerpplaats: uit de wind, uit het zicht, bij de beek en in het groen. Ik geef toe, ik was misschien een beetje veeleisend!

Toen ik na een 30km dalen dacht iets gevonden te hebben was het al aan het spetteren, de donkere wolken waren nog dikker geworden achter mij en ik hoorde een eerste donderslag. Mijn tentje opzetten in onweer, ik ben er geen fan van! De weg ging verder richting zon dus besloot ik nog wat door te fietsen, in de hoop het onweer achter mij te laten.



Nog verder de berg af werd ik steeds meer omgeven door steile bergflanken, waar ik nog minder wilde kamperen aangezien hier blijkbaar wel eens rotsen naar beneden rollen enzo..
Het begon ondertussen wel al laat te worden tegen 19 uur wilde ik wel echt iets vinden, om 20 uur gaat de zon onder!
Het dal werd nog kleiner, ik moest nog door een smalle kloof en de spetters waren ondertussen al vette regendruppels geworden.

Bij de eerste opening waar de beek een 'laguna' werd probeerde ik wilde ik mijn tentje opslaan, maar ik zakte toen al zowat weg in de modder, dit had helemaal geen zin, in de gietende regen zou het alleen maar erger worden! Ondertussen was het al na 19 uur, maar ik had geen keus: nog verder. Mijn net gekuiste fiets helemaal onder het slijk, mijn benen die het helemaal lieten afweten bij de kleinste bergop...
Na 53 km bergaf en bijna om 20 uur zag ik de verte toch een huis blinken!



Toen ik vroeg of ik er mijn tentje mocht opslaan was dat voor de vrouw des huizes helemaal geen probleem, meer zelfs, blijkbaar was er nog een kamer op overschot en kon ik gewoon binnen slapen!
10 minuten later zat ik aan de keukentafel met een kop thee, brood en geitekaas van het huis.

En of ik goed geslapen heb...



's Anderendaags dacht ik dat het een makkie zou worden om de 115 km tot de eerstvolgende stad te fietsen, volgens mijn kaartleeskunsten was het immers alleen maar bergaf..
Dat was helaas buiten de Chileense wind gerekend die recht uit zee, mij bijna weer bergop blies! 10km/uur bergaf en tegenwind. En tof dat dat is!!



Enfin, ik ben er geraakt. Paso de Agua Negra overwonnen.

Vandaag doe ik helemaal niets, behalve misschien op zoek gaan naar de lekkerste chocoladetaart die hier te vinden is!



Groeten en smakelijk!

Liesbeth