Cotopaxi

Dan toch nog het langverwachte verslag van Cotopaxi! Althans, voor mij langverwacht want ik keek hier ongelofelijk naar uit!

Uiteindelijk had ik met Hanna (de zweedse fietsster) toch een partner gevonden. We hadden 2 keer een acclimatisatieklim samen gedaan en dat ging wel vlotjes, dus besloot ze uiteindelijk om me te vergezellen.
Mijn gezondheid, na een dag of 5 niets doen, was ondertussen ook al veel verbeterd. Ik was dan toch nog bij een dokter moeten langsgaan, mijn ene oor deed namelijk écht veel pijn. Dokter Pancho stuurde me met antibiotica en ontstekingsremmers naar huis, ik had hem wel 'vergeten' te vragen of het ok was om met een oorontsteking een berg van 5900m te beklimmen. Wie weet zei hij wel nee en dan moest ik in allerijl nog een andere dokter zoeken...

Met de fiets en alle tassen in de auto van de berggids liet ik eindelijk Quito achter mij. Dit was in elk geval beter dan deze stad te moeten uitfietsen! De gids bracht ons in het nationaal park op een 200 hoogtemeter van de hut waar we zouden overnachten. Die hut ligt trouwens op precies op 4810m (waarmee ik met een paar stappen direct een paar vriendjes zou overtreffen! ;-) )
Maar goed, zo ver waren we nog niet, Hanna bleek zich op die hoogte al behoorlijk slecht te voelen, en eenmaal in mijn bed merkte ik dat mijn andere oor ook heel erg pijn deed! Noch links noch rechts kon ik mijn hoofd neerleggen van de pijn, laat staan dat ik op beide oren kon slapen! Bovendien leek ik al adem te kort te komen door me gewoon om te draaien in mijn slaapzak. Ik was er dus allesbehalve gerust in...

Om middernacht werd ik gewekt door het typische gestommel van mensen op zoek naar hun materiaal, zich klaarmakend voor de beklimming. Als bij wonder bleek mijn oorpijn verdwenen en voelde ik me echt ok. Hoera!! De domper kwam snel toen Hanna zei dat ze wel heel erg misselijk was. Na het ontbijt geen beterschap, maar uiteraard wilde ze het wel proberen.

Dus vertrokken we rond 1u, Hanna in het spoor van de gids en ik in haar kielzog. Voor ons uit wezen de koplampen van 3 andere groepjes de weg. Dit was waar ik het liefste was. Krakende sneeuw, koude wind in mijn gezicht, een paar verdwaalde sterren boven ons en ondertussen die berg op stappen.
Maar helaas, Hanna had al heel erg snel last van evenwichtsstoornissen en had echt wel moeite bij de minste inspanning. Het tempo werd heel erg teruggeschroefd en vaak moest mijn gezellin even stoppen om op adem te komen. Ondertussen voelde ik nog steeds niets van de hoogte, tot mijn eigen verbazing. Maar mijn eigen tempo lopen zat er helemaal niet en, bovendien kreeg ik het zelfs koud door het stilstaan. Het was voor mij dus een ware test van mijn geduld, en ik kreeg natuurlijk al rap door dat die top wel heel veraf was. Veel verder dan 1000 hoogtemeter.
De gids maakte dat ook duidelijk op een bepaald ogenblik, en net voor het moeilijkste stuk besloot hij om niet meer verder te gaan. Ondertussen waren we wel midden op de gletsjers tussen reuzegrote spleten en séracs en hadden we een ideale plek om de zon te zien opkomen. Wat uiteraard ook wel prachtig was maar ik wilde vooral niet horen hoe mooi het was om de zonsopgang vanaf de top te zien.
Ik wist natuurlijk wel dat dit een risico was wat erbij hoorde, je vertrekt met 2 klanten en 1 gids en ik heb er ook helemaal geen probleem van gemaakt maar dat neemt niet weg dat ik toch wel ontgoocheld was. Vooral omdat ik me zelf zo goed voelde.
Eenmaal terug in de hut besloot ik om diezelfde dag nog te fietsen. Ik had nog wel wat energie over of misschien moest ik toch een beetje mijn ontgoocheling wegfietsen.
Rond 11 uur werd ik dus achtergelaten, waar de weg voor mij recht naar het zuiden ging. Ik moest nog eventjes mijn band vermaken en hup, weg ermee.

Amai, dan toch nog op die fiets! Was ik daarvoor niet naar hier gekomen? Het voelde echt zo goed, iedereen zwaaide naar me en wat was het weer een plezier om die superfiets langs alle plassen en putten te sturen.
Cotopaxi achter me, kilometers voor me!
Op naar Latacunga, Baños, Puyo, Cuenca, Peru, Bolivië...!

En met 5410m heb ik toch mijn persoonlijk hoogterecord. Ongetwijfeld een goeie test voor een latere beklimming..

Groeten,
Liesbeth


(btw, ik ben er al in geslaagd om op al dan niet verdachte wijze mijn camera kwijt te raken, dus helaas voorlopig geen foto's meer!)