Vilcabamba - San Ignacio
in english: scroll down!
3 dagen op de fiets, maar 3 dagen die tellen voor 6.
Na de kerstdagen in Vilcabamba was ik met een valse start toch nog weggeraakt. Na mijn eerste beklimming moest ik nog even terug naar de hostal om mijn helm op te pikken.. Ik kreeg daarvoor een lift van een Frans koppel dat net heel de weg had afgereden die ik zou fietsen. Ze gaven me een beetje goede moed: 'De weg is vreselijk, en er is helemaal niets te zien, het is lelijk!' Allright! Dat klonk veelbelovend... Over de weg kan ik hen geen ongelijk geven. Het was vreselijk, maar tegelijk ook vreselijk mooi! Zeker de eerste dag, waarbij ik grotendeels door een nationaal park moest. De watervallen kletterden deze keer echt vlak langs de weg naar beneden. Ik moest af en toe mijn fiets wisselen voor een pedalo om een 'rivercrossing' te doen. Maar o zo veel klimmen, die eerste dag kreeg ik gelukkig eventjes een 'lift' van een zwaar geladen vrachtwagen. Ik hield het wel niet vol tot boven want mijn arm was ondertussen al dubbel zo lang geworden en met mijn andere hand alle putten ontwijken was toch ook niet zo eenvoudig. Dat moet ik nog een beetje oefenen!!
De volgende dag wilde ik tot de grens met Peru fietsen, maar na 50km vond ik het al genoeg, de weg begon glad te worden door de regen, hopelijk 's anderendaags beter!
Helaas, ik kon nog net vertrekken met droge kleren, maar al gouw openden de hemelsluizen zich. Voor mezelf niet zo erg, ik verkies zelfs verfrissende regen boven die zingende hitte... ware het niet dat de reeds moeilijke weg nog een stukje zwaarder wordt! In het begin was het nog ok, maar het werd naar het einde gewoon een regelrechte ramp! In de eerste deftige afdaling werd ik verrast door een spekgladde modderstrook, en ging helemaal onderuit! Terwijl ik daar zo in de modder lag zag ik vanuit mijn ooghoek een fiets met fluo-fietstassen mij dichterbij komen. De eerste fietser die ik trof! Ideaal moment om kennis te maken.. De fietsende Argentijn droogjes: 'You need to be carefull here!' (Allee, je meent het??) Hij verwittigde me voor nog moeilijker stroken waar ik zeker zou moeten afstappen.
Een beetje later merkte ik al wat hij bedoelde: Een stuk waar werkzaamheden waren met putten, bulten, modder, hier en daar een spoor erdoor en bovendien super steil! De mannen staakten hun werk zodra ze mij zagen, deze keer wellicht gewoon om toe te kijken hoe ik voor de 2de keer op mijn bek zou gaan. Maar toen drukte in à la James Bond op een knopje en mijn zwaar beladen fiets veranderde in een echte downhill bike. Maximum vering, zadel laag, full protection en zonder enig probleem kwam beneden. Die mannen waren ongetwijfeld zwaar ontgoocheld!
Helaas, de pret zou niet blijven duren. Tegen het eind van de dag hing de modder gewoon overal zodat ik helemaal niet meer vooruit kwam. De ketting haperde langs alle kanten, alleen bergaf was nog mogelijk, en zelfs dat... Voor mij was een moto in de kant gesukkeld, auto's waren ook aan het slippen... Bergop kon ik zelfs niet wandelen want ik gleed gewoon uit. Moest het niet zo laat op de dag geweest zijn zou ik het allemaal best grappig gevonden hebben maar nu hoopte ik alleen maar om op een deftig uur de stad bereiken!
Uiteindelijk heb ik die dag net 73km gefietst en misschien op het einde 5 km bergop een lift gehad maar dit was zonder meer de lastigste dag tot nu toe. Je kan de inspanning hier onmogelijk alleen maar in kilometers uitdrukken!
Maar goed, ik ben in Peru, hier ga ik meer de bus nemen want over 2 weken komt Bert al toe in La Paz en dan is het plan om samen verder te fietsen. Tijd om écht de toerist uit te hangen hier! (en om mijn fiets te kuisen..)
Groeten, Liesbeth
Weetjes:
3 dagen op de fiets, maar 3 dagen die tellen voor 6.
Na de kerstdagen in Vilcabamba was ik met een valse start toch nog weggeraakt. Na mijn eerste beklimming moest ik nog even terug naar de hostal om mijn helm op te pikken.. Ik kreeg daarvoor een lift van een Frans koppel dat net heel de weg had afgereden die ik zou fietsen. Ze gaven me een beetje goede moed: 'De weg is vreselijk, en er is helemaal niets te zien, het is lelijk!' Allright! Dat klonk veelbelovend... Over de weg kan ik hen geen ongelijk geven. Het was vreselijk, maar tegelijk ook vreselijk mooi! Zeker de eerste dag, waarbij ik grotendeels door een nationaal park moest. De watervallen kletterden deze keer echt vlak langs de weg naar beneden. Ik moest af en toe mijn fiets wisselen voor een pedalo om een 'rivercrossing' te doen. Maar o zo veel klimmen, die eerste dag kreeg ik gelukkig eventjes een 'lift' van een zwaar geladen vrachtwagen. Ik hield het wel niet vol tot boven want mijn arm was ondertussen al dubbel zo lang geworden en met mijn andere hand alle putten ontwijken was toch ook niet zo eenvoudig. Dat moet ik nog een beetje oefenen!!
De volgende dag wilde ik tot de grens met Peru fietsen, maar na 50km vond ik het al genoeg, de weg begon glad te worden door de regen, hopelijk 's anderendaags beter!
Helaas, ik kon nog net vertrekken met droge kleren, maar al gouw openden de hemelsluizen zich. Voor mezelf niet zo erg, ik verkies zelfs verfrissende regen boven die zingende hitte... ware het niet dat de reeds moeilijke weg nog een stukje zwaarder wordt! In het begin was het nog ok, maar het werd naar het einde gewoon een regelrechte ramp! In de eerste deftige afdaling werd ik verrast door een spekgladde modderstrook, en ging helemaal onderuit! Terwijl ik daar zo in de modder lag zag ik vanuit mijn ooghoek een fiets met fluo-fietstassen mij dichterbij komen. De eerste fietser die ik trof! Ideaal moment om kennis te maken.. De fietsende Argentijn droogjes: 'You need to be carefull here!' (Allee, je meent het??) Hij verwittigde me voor nog moeilijker stroken waar ik zeker zou moeten afstappen.
Een beetje later merkte ik al wat hij bedoelde: Een stuk waar werkzaamheden waren met putten, bulten, modder, hier en daar een spoor erdoor en bovendien super steil! De mannen staakten hun werk zodra ze mij zagen, deze keer wellicht gewoon om toe te kijken hoe ik voor de 2de keer op mijn bek zou gaan. Maar toen drukte in à la James Bond op een knopje en mijn zwaar beladen fiets veranderde in een echte downhill bike. Maximum vering, zadel laag, full protection en zonder enig probleem kwam beneden. Die mannen waren ongetwijfeld zwaar ontgoocheld!
Helaas, de pret zou niet blijven duren. Tegen het eind van de dag hing de modder gewoon overal zodat ik helemaal niet meer vooruit kwam. De ketting haperde langs alle kanten, alleen bergaf was nog mogelijk, en zelfs dat... Voor mij was een moto in de kant gesukkeld, auto's waren ook aan het slippen... Bergop kon ik zelfs niet wandelen want ik gleed gewoon uit. Moest het niet zo laat op de dag geweest zijn zou ik het allemaal best grappig gevonden hebben maar nu hoopte ik alleen maar om op een deftig uur de stad bereiken!
Uiteindelijk heb ik die dag net 73km gefietst en misschien op het einde 5 km bergop een lift gehad maar dit was zonder meer de lastigste dag tot nu toe. Je kan de inspanning hier onmogelijk alleen maar in kilometers uitdrukken!
Maar goed, ik ben in Peru, hier ga ik meer de bus nemen want over 2 weken komt Bert al toe in La Paz en dan is het plan om samen verder te fietsen. Tijd om écht de toerist uit te hangen hier! (en om mijn fiets te kuisen..)
Groeten, Liesbeth
Weetjes:
- Ik probeer uit te maken in welk land nu het meeste mensen in één auto passen. Helaas is de score nogal moeilijk bij te houden aangezien ik telkens de tel kwijt raak. Ook in de categorie: hoeveel baby's passen op een moto wordt behoorlijk goed gescoord.
- In Ecuador heb ik slechts 1 keer 'gringo' gehoord, van een peuter die wellicht net zijn eerste woordjes geleerd had. Na een halve dag Peru weet ik al niet meer hoeveel gringo/a's ik gehoord heb.
I've cycled 3 days from Vilcabamba to San Ignacio but that was quiet hard. Especially the last day, because it was raining all day which made the road allmost impossible to ride on.
In Vilcabamba you should all go to the german-owned hostal, 2 km south of the center. It's the nicest hostal I've seen in Ecuador. 10 dollar for a dorm, breakfast (bufet) included and I also had the best bread since I arived in this country.
- Vilcabamba - Pallando: 80km, only the first 50 are uphill . After that, only downhill to Pallando. In Pallando there are about 3 hostals.
- Pallando - Zumba: 50 km, with twice a nice uphill, starting from 13 and 40km south of Pallando. You pass a few smaller little villages.
- Zumba - San Ignacio. I had a 73km on the bike and i think about a 5km by car because my gears didn't function any more from all the mud. It had been raining all day and it was so slippery that it was quiet hard to continue, for any vehical. From Zumba to the border (Balsa) it is 27km, 2 times uphill. About 5 km past the border there is a village Namballe, where there are hostals aswell. 2 more uphills and you arive in San Ignacio.
- After San Ignacio, there is one big downhill into the main valley, and the road get's a lot better.
Jo Hessie!!!!
ReplyDeleteGELUKKIG NIEUWJAAR!!!!!!!!! Drie dikke piepers en de beste wensen!!
Haha! “Putten, bulten, modder en bovendien super steil” – lijkt me dé perfecte uitdaging voor een gehaaide downhiller gelijk gij! ‘k zou geld gegeven hebben om die wegenwerkers hun wezen te zien nadat jij een foutloos parcours had afgelegd. Allemaal met hun kinnebak tegen de grond ;-).
Blij te horen dat je weer een beetje goed in je vel zit na je gezondheidsdipje. Zo te horen kan je wel wat extra force gebruiken bij je omzwervingen ginder. En als jij al zegt dat het zwaar is, tja, dan weet ik het wel. Dan ik het echt super-heavy! Respect!
Trouwens – je beschrijvingen van de natuur ginder zijn zo adembenemend dat zelfs een ‘niet-foto-mens’ als mezelf het superjammer vindt dat je camera verschwunden is ;-).
Hou je haaks ginder! En ons op de hoogte. Want we missen je hier te pletter! Zeker met de feesten en al. ’t Was supereenzaam onder de maretak zonder jou!
Dag meisje, tot later!!!
Xxxxxxxxxxxx zjang