zomer 2008: België - Noordkaap 3

TROMSØ - BELGIE

Terve!

Na de rustdag in Tromsø fietsten we met zijn drieën verder richting noorden. Stefan en Dennis waren mijn twee partners in crime, twee Duitse jongens van 26. Bijzonder opvallend was dat je vanaf Tromsø echt iedereen kende die op weg was met de fiets. Zo was er nog Sonja, een Zwitserse die ook van thuis vertrokken was en nog een hele toer zou terugdoen ook. Zij was trouwens de enige andere vrouw op haar eentje die ik ontmoet heb. Dan was er nog een Nederlander met zijn klompen, volledig volgeladen en nog een aanhangwagentje ook. Van die kerel was er echt wel een hoek af, hij had ook zijn skibotten mee en kon evengoed overwinteren. Op een bepaald moment namen we toevallig allemaal samen pauze, op een zondagnamiddag bij een kerkje was het precies een groot fietserstreffen.

Met de twee Duitse gasten kampeerde ik telkens ergens langs een fjord, wassen was in het water springen en het water om te koken was natuurlijk gezout. Stefan kon helaas niet mee tot de noordkaap, hij moest thuis even zijn thesis verdedigen. Dan met Dennis verder, we hadden precies hetzelfde tempo dus dat was wel ok. Met het weer hadden we echt geluk! Er zaten bepaalde stukken in, als daar een harde wind waait of regent in je gezicht, dan kan je wel serieus afzien. Bijvoorbeeld op een hoogvlakte voorbij Alta, de laatste grotere stad. Maar voor ons was het dus zaaaalig weer, echt genieten. Er restte nog een groot obstakel: de beruchte noordkaaptunnel.

Die tunnel is 7 km lang en gaat 200m onder de zee door. Op het einde is het echt wel nog een steile klim. Fluovestje aan, helm op, lichten aan en daar gingen we. Ik wilde er precies zo rap mogelijk vanaf zijn maar dat was een bijzonder slecht idee. De combinatie van slechte lucht (uitlaatgassen) en inspanning bij klimmen zorgde ervoor dat ik me tegen het einde echt wel slecht voelde. Ik was zo content dat ik er door was, hoewel het verkeer in de tunnel op zich meeviel. In Honningsvåg nog een lange pauze gehouden voor we aan de laatste en naar het schijnt de zwaarste 30 km naar de kaap begonnen. Het was al avond, we zouden er mooi op tijd zijn om de middernachtzon te zien van daar.

Ik vond die laatste 30 belange niet zo zwaar als ik gehoord had, maar weerom hadden wij wel ideaal weer, geen wind of regen. Je ziet inderdaad al van ver waar je naartoe moet en het gaat heel de tijd bergop en bergaf, tot de laatste meters. Heel de weg autobussen vol toeristen die je voorbijsteken en op het einde een lange rij auto's die je kan voorbij rijden omdat fietsers gratis binnen mogen. 't Was natuurlijk bijzonder om daar toe te komen maar voor de rest was het vooral: toeristeeeen!!! Je had amper de mogelijkheid om alleen een fotootje te nemen bij die bol. Er was natuurlijk heel wat hilariteit toen wij onze fiets de trappen op sleurden tot bij de bol. Voor verschillende mensen moesten we poseren etc.. Wat wel zeer bijzonder was is de regenboog die die avond vlakbij te voorschijn kwam. Het was echt prachtig die avond.

Ik had de volgende dag ook nog graag de wandeling gemaakt naar de echte noordkaap die op 71°16' ligt ipv 71°10'. Maar het weer sloeg om en ik was redelijk moe, bovendien had ik geen goesting om weer zo af te zien als vorige keer dus heb ik maar een rustnamiddag gehouden. Ondertussen had ik al beslist dat ik niet direct op de bus zou stappen vanaf daar maar nog wat verder zuid zou fietsen. Ik vond het nog steeds zo leuk en kon het niet voorstellen dat het al gedaan zou zijn met fietsen. Dus moest ik weer door de tunnel, maar deze keer heb ik zeer traag gefietst wat veel beter meeviel. Nadien werd ik maar weer beloond met zeehondjes en een walvis vlakbij de kust zwom. Je kon hem zelfs horen ademen! Ook rendieren zie je daar gewoon overal.

Ik was vrij vlug bij de grens met Finland, vanaf daar eindelijk weer met euro's betalen, en bepaalde dingen weer aan iets normalere prijzen. Het eerste wat ik kocht was een stevig stuk vlees, het eerste behalve een paar grillworstjes en hamburgers. In Inari hoorde ik dat een Belgisch fietskoppel op de camping was dus ging ik daar ook maar eens langs. In plaats van bij de Belgen kwam ik direct bij een paar zeer gastvrije Finnen terecht. Ik kon direct aanschuiven aan tafel en werd bovendien uitgenodigd om volgende dag op het meer mee te gaan vissen. Dat kon ik natuurlijk niet weigeren! Met 4 volwassenen en 2 kinderen de boot in, eerst zo'n 40 min full speed gevaren en dan aangelegd bij een eilandje. Daar maakte een van de Finnen boven een gasvuur ons middagmaal klaar: rendier dat hij zelf geslacht en gerookt had. Mmmmm overheerlijk smaakte dat! Daarna terug het water op om rond te dobberen en te vissen. Ik vond het nogal een ingewikkeld werk voor de 2 vissen die bovengehaald werden. Maar goe, ‘s avonds kon ik ook zien hoe die vissen gefileerd en gezouten werden, en 's anderendaags natuurlijk geproefd ervan. Eerlijk toegegeven: niet slecht...Ik moet wel zeggen, die avonden met de Finnen en ook met jonge Engelse reisleiders waren niet echt bevorderlijk voor de nachtrust...

Daarna stonden de laatste 350 km naar Rovaniemi op het programma. Om een of andere reden wilde ik die zo snel mogelijk afleggen, het landschap in Finland is toch te saai om er op het gemak door te gaan. De enige afwisseling die je daar hebt zijn de rendieren die af en toe goeiedag zeggen bij het oversteken. Vanaf je stilstaat zijn het dan weer de muggen die je met duizenden tegelijk iets minder vriendelijk komen begroeten. Ik werd er op een bepaald moment echt gek van, Finland was trouwens stukken erger dan Noorwegen, en er is slechts 1 remedie: blijven fietsen! Dat zorgde ervoor dat ik op 2 dagen naar Rovaniemi heb gefietst. En ik wilde toch graag eens 200 km op een dag fietsen, even testen wat dat doet met een mens. Ik heb 4 keer 50 km gefietst, met daartussen telkens een pauze. Ik heb zowat alle liedjes die ik kende afgezongen om mezelf bezig te houden.. Gelukkig regende het ook regelmatig want dan heb je al helemaal geen zin om te stoppen. Mijn vorig record was 160 km, tot 180 ging het zeer goed, daarna begon het toch wa raar te worden. Mijn benen deden het super, ook niets van last de dag erna maar ik moest opletten dat ik geconcentreerd bleef op de weg. Na exact 207 km arriveerde ik bij de camping van Rovaniemi. Ik smeet me in het gras en werd meteen begroet met: "Hai Liesbeth! do you want a beer??" Een Amerikaan en 2 Italianen die ik onderweg gekruist had en met de bus teruggekomen waren..

Ik heb mijn reuzeafstand nogal gemerkt de volgende dag, ik heb die dag enkel het museum Articum bezocht. Om jullie ook een weetje mee te geven: Arctica is genoemd naar het griekse woord voor "grote beer" omdat die sterren er het hele jaar te zien zijn. Rovaniemi vond ik verder niet zo de moeite, maar ik kon er natuurlijk niet weggaan zonder te kerstman te hebben gezien. De souvenirsshops bij de poolcirkel waren echt niet te doen, wat ze allemaal uitvinden met rendiergewei! Even een kort praatje gedaan met de kerstman, wat een job zeg om daar hele dagen in zo'n kostuum onzin te zitten uitkramen tegen alle toeristen. Natuurlijk heb ik toch 1 verplicht nummer opgevoerd: een kaartje verzonden dat met kerstdag zou moeten toekomen.

Na dit gedoe kon ik uit Rovaniemi vertrekken en dat betekende dat ik mijn fiets moest op de trein laden. Zeer bizar was dat, het voelde echt wel als het einde van mijn fietsavontuur, het was wel een beetje met spijt in het hart. Aan de ene kant had ik helemaal geen zin om nog door Finland te fietsen maar het fietsen zelf en mensen ontmoeten was ik helemaal nog niet beu, integendeel.

Maar goed, op naar Tampere, wat ook wel speciaal zou zijn voor me. 4 jaar geleden was ik er op erasmus, tijdens de wintermaanden. Ondertussen heb ik de stad weer helemaal terug gezien, het was precies nog maar 4 maand geleden ipv 4jaar. Het waren hier 3 absolute chill-dagen, ik kon bij iemand logeren die ik nog kende en heb ook nog andere mensen van vroeger teruggezien. Gisteren ben ik naar de sauna geweest die we vroeger minstens iedere week bezochten. Alhoewel het hier sowieso al sauna-achtige temperaturen zijn: 35 graden in de zon toen ik hier toekwam... pfff te warm voor mij, tijd om naar het zuiden te gaan want naar ik hoor is het slechter weer in België..

Veel groeten aan allen en CU soon,

Liesbeth

De ondertussen vaste rubriek kilometerstand en andere weetjes:

• Totale afstand: 4865 km, langste etappe 207 km, snelste gemiddelde; 23,5, traagste gemiddelde: ergens rond 15 denk ik.
• De eerste sirenes hoor ik pas in Finland, in Noorwegen echt niets gehoord
• In Noorwegen kunnen nog dingen verkocht worden op straat met een briefje bij: zoveel kroon in dit potje achterlaten voor de aardbeien, bloemen etc.. Ook fietsen enzo worden zelden gesloten bij de winkels, dat heb ik alleen gezien in de echt grotere steden zoals Tromsø en Trondheim. Bijzonder land is dat. In alle supermarkten zijn ook zeer nette openbare toiletten en tafeltjes om iets te eten ofzo, of je kan jezelf bedienen met koffie en thee voor een paar kroon.
• een 16-tal Belgische auto's over de hele reis.