Imaginair vriendje

Alleen op reis zijn heeft zo zijn voordelen.

Je stopt wanneer je wil, je fietst zo rap of zo traag je wil, mensen nodigen je uit om 's avonds iets te eten of te drinken, bijna iedereen begint tegen je te praten, je krijgt wel eens een slaapplek aangeboden enz... Ik heb er doorgaans weinig probeem mee alleen onderweg te zijn, integendeel.

Een tijdje geleden kwam ik daarentegen een fietstrio tegen: een jong koppel met vader, samen transcanada aan het afleggen. Toen ik hen bezig zag dacht ik: "verdorie, die hebben he toch mooi voor elkaar!" De ene zet de tent op, terwijl de andere begint te koken, en de afwas ja, dat is voor de derde natuurlijk. Alles netjes opgeruimd, tijd voor een koffietje.

Als ik toekom zet ik zelf mijn tentje op, ik zorg zelf voor drinkbaar water, ik kook zelf, ik eet voor mezelf én voor mijn imaginair vriendje, ik doe zelf de afwas, ik berg het eten zelf weg op een veilige plaats en ik kijk zelf hoe de volgende dag eruit ziet.

Zonder koffie of thee. (Van het boek dat ik bij me heb heb ik toch al de intro gelezen..)

Maar ik speel alles wel zelf klaar en ik maak alles zelf waar. Ik heb die tandwielen al helemaal zelf rondgestampt van Vancouver tot Prince George.

Om er steeds weer zin in te hebben heb je toch een béétje een 'straffe kop' nodig denk ik.

En als je dat niet hebt dan krijg je dat wel.

Er zouden meer mensen eens alleen op reis moeten.

En niet voor 3 weken want die zijn zo voorbij.

Liesbeth