Trujillo - Cañon del Pato

Hola!

Na de avonturen in de modder nam ik Jaen, het noorden van Peru, een nachtbus naar Trujillo, aan de kust. Tot dan was ik constant in een groene omgeving geweest, het was dan ook een behoorlijke schok om 's morgens het gordijntje van de bus open te schuiven en plots alleen maar zand te zien. Van het ene moment op het andere was ik precies in de woestijn terecht gekomen!
In Trujillo wist ik al waar naartoe: casa de ciclistas. Een huis voor en door fietsers, iedereen die met de fiets op reis is kan er gratis logeren. Luzio zorgt hier al voor sinds 1985 en heeft dan ook dikke gastenboeken, vol verhalen en foto's van fietsreizigers. En natuurlijk ontmoet je er ook andere fietsers. Zo heb ik daar oud en nieuw doorgebracht met Mathieu, Baptiste en Lorenzo.
Alle fietsers die ik hier tref zijn écht lang onderweg, minstens een jaar, en bijna iedereen trekt van Alaska tot Ushaïa of omgekeerd. Maar de strafste tot nu toe is toch wel de Bask Lorenzo, die ondertussen al 15 jaar onderweg is en zowat heel de wereld rondgefietst heeft. Alleen het stuk tot Alaska ontbreekt nog, daarna kan hij terug naar huis.

Samen met Luzio en zijn familie hadden we dus een heel gezellig oudejaarsfeestje, daarnaast was er ook nog tijd voor een bezoekje aan de ruïnes van Chan-Chan, de plaatselijke markt onveilig te maken en vooral om de fiets weer tiptop in orde te brengen.

Na 3 dagen dus weer tijd om deze speciale plaats achter te laten. Ik ben dan telkens opnieuw een beetje zenuwachtig, afsof ik opnieuw op reis moet vertrekken. Maar ik had weer een mooie uitdaging in het verschiet: de Cañon del Pato!
Sinds Quito had ik al hierover gehoord van andere fietsers en nu mocht ik het eindelijk zelf uitproberen. De weg zelf, uiteraard in slechte staat, is uiterst smal en volgt de diep uitgesneden Rio Santa weer helemaal de bergen in. Op het einde zijn er een 38-tal tunnels die je verder langs de cañon leiden.Het was weeral zo mooi, gedurende een dikke drie dagen fietste ik van een desolaat woestijnlandschap terug de bergen in met fruitbomen, watervallen en besneeuwde bergtoppen rondom mij. Ik voelde me een beetje een milkshake toen ik na 3 dagen weer op de geasfalteerde weg kwam maar ik had wel de sterke zeewind in de rug gehad.

Ook was ik om te overnachten bij een familie terechtgekomen in een klein dorpje. Na een stevig avondmaal kon ik mijn tentje opzetten in hun woonkamer, tussen de kippen en kuikens. Helaas was die stomme haan wel 's morgens zowat in mijn oor aan het kraaien.
De mensen bij wie ik terechtkom zijn telkens heel erg vriendelijk, maar in het algemeen vind ik het toch minder aangenaam om door dit land te fietsen. De reacties langs de weg voelen minder vriendelijk, en de auto's hebben hier meer goesting om me van de weg te rijden. Straks neem ik dus weer de bus, richting het viavia-hotel in Ayacucho. Ik neem wel de bus door de bergen ipv langs Lima, dat kan dus ook best wel nog een avontuur worden.

Groetjes, Liesbeth

Weetjes:

• gefietst van 0 tot 3090 hoogtemeter
• De mannen in casa de ciclistas waren in volle bewondering hoe ik mijn fiets weer in orde gebracht had,
• maar ze waren even hard aan het lachen met me toen ik nogal verschoot van een onverwachte kakkerlak.
• Lorenzo vond een foto van zichzelf terug in het gastenboek van een 10-tal jaar geleden. Hij was er toen zelf niet geweest maar vrienden waar hij mee gefietst had hadden een foto in het boek geplakt waar hij ook op stond.
• Als ik thuiskom eet ik in elk geval een paar maand geen rijst met kip meer!
• Als ik later groot ben zorg ik ook voor een casa de ciclistas...