Argentinie: Quebrada de Humahuaca en Abra el Acay

Vandaag geniet ik van een welverdiende rustdag in Cafayate, wijnstreek in Argentinie, en deze week ook muziekstad bij uitstek want er zijn grote festiviteiten aan de gang, met muziekgroepen uit alle uithoeken van het land, en daarbuiten.

Met andere woorden: het is hier nu redelijk druk, vooral 's nachts maar dan val ik gelukkig als een blok in slaap door de voorbije fietsdagen.

De eerste dagen vanaf de grens vielen wel mee. Ik fietste door de 'Quebrada de Humahuaca.' Unesco Werelderfgoed vanwege zijn bijzondere en gekleurde rotsformaties. Met als meest toeristisch hootepunt de berg in 7 kleuren.

Daarna wachtte mij een beklimming van 34 km, tot op 4170m! Alleen langs het Titicacameer had ik hoger gefietst. Gelukkig kon ik de beklimming op een bewolkte voormiddag afwerken. Om daarna over het asfalt naar de 'Salinas Grandes' te zoeven.

Niet alleen in Bolivie zijn er zoutvlaktes, ook hier vind je er heel wat, welliswaar kleinere maar deze salina was tenminste droog, dus kon ik toch nog eens mijn fietsje het zout laten proeven!!

Alle dagen erna: zand zand en nog eens zand.

Gelukkig kon ik het zand nog met een korreltje zout nemen..

Af en toe reed ik mijn fiets gewoon helemaal vast, op de foto hierboven had ik een droge rivierbedding gevonden die zowaar beter te fietsen was dan de weg zelf!!

Na de eerste zanddag kreeg ik trouwens het gezelschap van een sympathieke Argentijn. Dat bleek niet zo slecht te zijn, want we waren zowat op de meest verlaten baan aan het fietsen die ik tot dan had gedaan.

Het bleek een heroische beklimming te worden. De weg (uiteraard met zand) slingerde zich hoger en hoger, om tot het hoog(s)tepunt van deze reis te komen: 4895m. Naar het schijnt de hoogste Zuid-Amerikaanse bergpas, maar in Peru is er toch een hogere geloof ik.

Uiteraard liet de berg zich niet zomaar overwinnen, eerst moesten nog even door een kleine sneeuwstorm fietsen. Die sneeuw sneed echt in het gezicht, maar gelukkig was het ook al snel weer voorbij.

Mijn compagnon had het iets lastiger met de hoogte: hij moest uiteindelijk te voet naar boven. Maar zijn humeur bleef opperbest, zelfs toen hij bij de afdaling 'met zijn klieken en zijn klakken' in het water sukkelde! Slaapzak, documenten, gsm, alles kletsnat, maar hij bleef ermee lachen! Respect!

Het werd bij de afdaling ook snel duidelijk waarom we heel de dag geen levende ziel getroffen hadden: daar kwam je zelfs met de auto niet door. Ik denk dat we zowat 10 keer de rivier moesten, soms met verrassend veel stroming (met de gekende gevolgen..)

Maar het moet gezegd: deze afdaling was het allermooiste stuk dat ik tot nu toe heb gedaan!

Gewoonweg adembenemend mooi (en zooo vet om af te dalen!!) :-)

Na Cachi moest ik afscheid nemen van Mattias, ik vervolgde mijn weg richting het zuiden, uiteraard verder onverhard.

Toen ik 20 km voor Cafayate het asfalt bereikte en het zand uit mijn oren kon halen was dat toch een klein feestje waard! Zeker toen ik bij aankomst in Cafayate direct op een Zwitsers fietskoppel stuitte dat ik al eerder had ontmoet! Zo had ik was ik alweer in goed gezelschap om de plaatselijke specialiteit te proeven:

een goed glas wijn!

(met nog wa zand tussen mijn tanden.. )

Het ga jullie goed!

Liesbeth