Potosi - Salar de Uyuni

Goeiemorgen!

Ondertussen ben ik na een bijzonder moeilijke grensovergang in Argentinië aangekomen. Ik had gedacht nog een beetje te fietsen vandaag maar na alles samen 7 uur aanschuiven besloot ik toch mijn tentje 2 km verder op te slaan dan de vorige nacht!

Bolivië ligt dus al achter mij, en daarmee ook de leuke tijd die ik samen met Bert en mijn vriendinnen heb doorgebracht.

Bert en ik bezochten nog de mijnen in Potosi, ronduit impressionant hoe ze daar nog te werk gaan in de zilvermijn. Werknemers van 10 tot 50 jaar hebben we daar getroffen, hun bronskleurige lichamen door de allersmalste gangetjes wurmend, op zoek naar die ene zilverader die hen gouden toekomst moet schenken.

Na een kort stukje omhoog klimmen in de mijn moest ik al serieus op adem komen, het stof en de warmte deed mij bijna in een van die zwarte gaten tuimelen. Af en toe moesten we snel opzijspringen voor zo'n karretje dat kwam aangestoven, voor zover het in de bocht niet ontspoorde en die tieners alle moeite hadden die wieltjes weer recht op de sporen te krijgen. Hun ene kaak bol van de coca-blaadjes, hun overblijvende tanden groen en bruin uitslaand.

Ik was blij dat ik weer frisse lucht kon inademen en een pizza eten nadien...

Van Potisi ging het weer met de fiets in de bus om in Uyuni mijn volgende 'date' te halen: ik had er afgesproken met Goedele en Lien, 2 allerbeste vriendinnetjes van mij, die even op bezoek zijn in Bolivië.

Op mijn langere reizen had ik nog nooit iemand van thuis ontmoet, dus voor mij zou dit ongelofelijk speciaal zijn! Ik was er zelfs een beetje zenuwachtig voor!

Het was uiteraard fantastisch de meiden te treffen in Uyuni, en er samen een 3-daagse trip te doen. Samengeplooid in een veel te kleine jeep die om de haverklap in panne viel, het kon ons allemaal niet deren. Salar de Uyuni met water erop is als een eindeloze spiegel, waarin je kan kiezen tussen op het water lopen of door de wolken zweven. Als dat niet hemels is!

Oorspronkelijk had ik natuurlijk de Salar willen doorkruisen per fiets, maar dat is nu eenmaal niet mogelijk in deze tijd van het jaar..

Ook de 2 volgende dagen waren fantastisch. Geisers, warmwaterbronnen, stenen bomen, flamingo's, woestijn, vulkanen, dorpsfeesten, lama's die maar niet willen spuwen en uiteraard het gezelschap van de 2 chica's..

Ik besloot uiteindelijk om er een klein vervolg aan te breien en nog een dagje te paardrijden in Tupiza met z'n drietjes.

Laten we daarover kort samenvatten dat ik dan toch mijn eigen fietszadel verkies! 's Anderendaags had ik een beetje moeite met op en af mijn fiets stappen.. Maar de omgeving van Tupiza had ook dit ruimschoots goedgemaakt. Onze eigenzinnige paarden en onze 13-jarige gids hadden een parcours uitgezocht langs smalle cañons vol bijzondere donkerrode rotsformaties en 'duivelspoorten'.

Het was weeral een verduiveld mooie tijd!

Tot de volgende,

Liesbeth