Grand Raid

6u30 's morgens,
knarsend geluid van fietsbanden over grint,
een lapjesdeken van bontgekleurde fietstruitjes kruipt de helling op,
langzaam op het lint, zich steeds verder uitrekkend.

Geen gezucht of gehijg te horen, er wordt geen woord gesproken.
Iedereen houdt zijn adem in voor wat nog komt.

Grand Raid 2011

Deze klassieker onder de mountainbikewedstrijden vertrekt vanuit Verbier en voert de deelnemers langs een adembenemend decor tot in Grimentz.

Na veel getwijfel had ik me dan toch voor de beroemde en beruchte Grand Raid ingeschreven, en ik koos vaneerste keer de langste afstand: 125 km en 5023 hoogtemeter zou ik moeten overbruggen! Alles of niets dacht ik, maar de gedachte aan mijn deelname maakte me echter maanden op voorhand reeds bloednerveus, er zou serieus getraind moeten worden!

Na een winter fietsen in Zuid-Amerika koos ik dus vanaf mei voor de koersfiets, om zo weer prachtige Zwitserse beklimmingen te doen: Saas-Fee, Zermatt, Derborance, Nufenenpas, Gothardpas, Furkapas enz..
Daarna verkende ik met de mountainbike zo ongeveer iedere centimeter van het GR-parcours, maar daardoor zonk het vertrouwen pas helemaal in mijn schoenen! Het parcours is op bepaalde plaatsen zo technisch, ik zou nooit die verdomde tijdslimieten halen.


En zo kwam 20 augustus gevaarlijk dichtbij..

Samen met mijn 'coach' Klaas trok ik op de vooravond van de wedstrijd richting Verbier, je had ons moeten zien toekomen daar 's avonds! Elk ons tentje opgezet, Klaas met een 'saf' in zijn mond en ik met mijn schoonste rokske aan, terwijl al die mannen daar keiserieus hun materiaal aan het voorbereiden waren. Terwijl het op de camping al bijna muisstil was waren wij nog gezellig een potje aan het koken. Nog efkes rondvragen wie er een goeie fietspomp had en we waren klaar voor de dag van morgen!

Nog voor het krieken van de dag was mijn maag echter al helemaal gevuld met zenuwen, en stevig ontbijt kon er helaas absoluut niet meer bij!
Dan maar onder begeleiding van de coach met Belgische vlag richting start... om me ergens aan de staart van het peloton tussen de 540 mannen te verschuilen. Die 16 andere vrouwen liet ik met plezier vooraan, ik had immers slechts 1 missie: aankomen

De start vond ik ronduit fantastisch, aan de overkant ven de vallei raakten de eerste zonnenstralen het Mont-blanc massief en ook een randje Grand Combain kleurde voorzichtig geel. Wat was het weer een ongelofelijk voorrecht daar te kunnen zijn!

Het genieten maakte snel plaats voor concentratie in de 1ste afdaling naar La Tsoumaz. Na een eerste keer uitglijden in een bocht wist ik al direct dat ik mijn overmoed beter in de tent had gelaten, helaas zou ik er later die dag nog een paar keer last van hebben..

Om 8u30 een eerste hoogtepuntje: doortocht in Nendaz waar ik woon en waar 'mijn harde supporterskern' dus trouw op post was. Machtig!

Daarna had ik helaas een klopke ofzo: van Nendaz, langs Veysonnaz tot Les Collons had ik het gevoel nog amper vooruit te gaan. En het was nog zoooo ver! Maar qua tijdsindeling hoefde ik me nog helemaal geen zorgen te maken, dus na een goeie bevoorrading in Les Collons en afdaling tot Hérémance was ik weer helemaal ok en vol vertrouwen om de volgende beklimmingen aan te vatten.

Halverwege nog wat richtlijnen van de coach meegepikt en hop, col de Mandelon op. De zingende hitte probeerde ik af te houden door mijn hoofd regelmatig in de bakken water onder te dompelen en dat bleek uitstekend te werken!

Zo kwam ik na de technishe Mandelon om 13u in Evolène, nog 3u tot de laatste tijdslimiet, dit kon ik niet meer prijsgeven!
Zo passeerde ik 2 en een half uur later,met een halfuurtje overschot dus, door die laatste controlepost! Nog een bouillon binnengegoten om de krampen af te houden want vanaf hier stond een volgende discipline op het programma: fiets dragen op de rug en te voet, door het mulle zand 400 hoogtemeter overbruggen. Voor vele deelnemers de absolute hel, bij mij bleek het gelukkig goed te gaan. Traag maar zeker omhoog, de fiets half vastgemaakt aan de camelback.
Nog een laatste klimmetje tot 2792 meter voor ik de allerlaatse afdaling kon aanvatten. Voor de Weisshorn, Matterhorn, Dent Blanche, Zinalrothorn die er toch weer stralend bij lagen had ik ondertussen iets minder oog, ik had immers al mijn concentraterestjes nog nodig voor die afdaling, mijn vingers en armen te vermoeid om nog hard te gaan en die fiets voldoene onder controle te houden.

En zo kwam eindelijk, na 11u en 16 minuten, de meet in zicht. Aangemoedigd door het publiek, opgewacht door Klaas en met de tranen in de ogen rolde ik de tent binnen.

Weeral een doel afgewerkt, weeral iets om af te strepen op het to-do-lijstje. Al die voorbereiding en zenuwen vooraf die toch niet voor niets geweest zijn.. wat een opluchting!! Ik ben aan mezelf in elk geval niet verplicht om volgend jaar terug te komen!

Ondertussen goed uitgerust, probeer ik te bedenken wat de volgende sportieve uitdaging zullen zijn, volgende zomer of misschien al tijdens het winterseizoen?
Ideeën en en goesting genoeg...
Alles is mogelijk, als je er maar echt wil voor gaan!