De zon zien ondergaan in Cusco

Ik moet meer verslagjes schrijven als de vorige, ik heb sindsdien alles gekregen waar ik om gevraagd heb.. Onverharde wegen, problemen met de fiets, veel regen en gelukkig ook gezellige vriendjes.

Op 2 januari, na nog een dagje bekomen van oudejaar reed ik met 4 andere zwaar bepakte fietsers weg uit El Bolson. In mijn gezelschap: José en Arthur uit Argentinië, Jorgé uit Spanje en Arthur uit Frankrijk. 2 dagen later sloot ook Nacho zich ook aan om de Argentijnen te versterken. Een bont gezelschap, waarvan ik de spaanse grappen en conversaties niet steeds kan volgen, maar dan speelt Arthur wel voor tolk, en ook Jorgé spreekt behoorlijk frans.





Er wordt dus wel wat afgelachen en als het is om onnozel te doen moet ik weeral zeker niet onderdoen voor de rest. Ideaal om de steeds de sfeer erin te houden. Nadia en José zijn dan weer onze 3-sterren chefs van dienst. Zodra we ergens overnachten waar een vuur is met 'disco', 'parilla' of oven, laten ze zich volledig gaan en bereiden de lekkerste dingen. Pizza's, kip op argentijnse wijze geroosterd, en momenteel zijn we op zoek naar een lekker stuk lamsvlees. Het vlees is helemaal niet zo goedkoop hier, als tegenprestatie om een goed stuk lamsvlees te kopen proberen we de overnachtingskosten zo laag mogelijk te houden.






Met 6 man ben je sterk, kan je tenminste onderhandelen over prijzen op campings, of we zetten ons tentje gewoon langs de rivier, wanneer we in een dorp komen vragen we wat rond bij mensen tot we iemand vinden die wel een dak teveel heeft waaronder we onze matjes kunnen uitrollen. Ik vind het echt leuk om weer op die manier onderweg te zijn. De praatjes laat ik vooral over aan Jorgé, die ondertussen bijna 2 jaar onderweg is vanuit Alaska. In al die tijd heeft hij het helemaal onder de knie gekregen hoe je met een praatje en een grap ertussen alles kan bekomen wat je wil van mensen.

alles ziet er anders uit met een beetje zon..

Jorgé, Arthur en ik zijn ondertussen een perfect team geworden, 's morgens ben ik nog steeds de snelste weg maar die 2 volgen me op de voet en we fietsen ongeveer even snel. Ook voor alle andere dingen vullen we elkaar helemaal aan. Dankzij heb besef ik nu ook hoeveel mogelijkheden een binnenband heeft.. en dat na al die jaren!!
















Arthur en ik hebben wel  wat problemen met de fiets gehad, mijn 2 buitenbanden zijn gewoon ontploft, de eerste kon ik nog voorlopig herstellen met ducktape maar bij de 2de moest ik toch mijn nederlaag inzien. En dat nét op een bijzonder mooi stuk weg, een natuurreservaat net ten noorden van Esquel. Maar tegelijkertijd had ik ook geluk dat Esquel niet ver weg was, en ik vond er direct 2 nieuwe buitenbanden. Ik had er beter ook eens deftig mijn fiets laten checken, want ondertussen kan ik ook mijn middenste tandwiel vooraan niet meer gebruiken. Maar ach, dat was net voorbij de grens met Chili in Futaleufu, en vanaf daar was het nog maar een 300 km tot de dichtstbijzijnde fietsenmaker, dat trek ik wel op mijn kleine en grote blad vooraan...

waar iedereen jaloers op is: mijn pekkel!

Met zoveel samen fietsen brengt natuurlijk ook wat nadelen met zich mee, de vervelendste voor mij is dat we véél minder kilometers per dag doen. Ik heb er geen probleem mee om af en toe wat minder te doen, zeker niet bij gietende regen, maar teveel niets doen is écht niets voor mij, en ik moet af en toe gewoon nog extra dingen doen om mijn energie kwijt te kunnen. Terwijl de rest zich afvraagt of ik misschien écht adhd heb, ga ik nog een rondje zwemmen, of ik waan mezelf in de tour de france als we een échte beklimming voor de boeg hebben, begin eerst op het gemak en doe dan op het einde een grote inhaalbeweging om alsnog als eerste boven te komen. Tjah, 't Is sterker dan mezelf..



a hard life..



Helaas zal ik door de korte afstanden op een bepaald moment ook genoodzaakt zijn om mijn gezelschap achter mij laten en er weer alleen - vol gas- vandoor gaan. Ik vrees dat ik anders Ushaïa niet op tijd zal halen. Maar ik heb het zo naar mijn zin nu dat ik er echt tegenop zie om dit te moeten doen. Tegelijkertijd maakt het deel uit van op reis zijn, je ontmoet mensen en je laat ze weer achter. Soms kruis je fietsers en heb je goesting om van richting te veranderen opdat je samen zou kunnen fietsen, en soms heb je meer geluk en kan je teminste een paar dagen samen doorbrengen.

a hard balance..

    En dus geniet ik maar gewoon weer dubbel van hoe het nu is, we zien wel hoe het verder gaat. De carretera Austral is ook zoo mooi, het valt gewoon moeilijk beschrijven. Dan komt mijn teammaatje ook boven, voelt net hetzelfde, doen we een high five of boks zonder woorden, en we gaan weer verder. Blij dat we daar zijn en op naar nog meer van dat.