Carretera Austral

Het is niet eenvoudig om jullie een verslag te geven over de voorbije weken. Omdat het te veel is om eraan te beginnen, te veel om te verwerken naar een A4, omdat woorden niet alles kunnen vatten en zelfs foto's schieten te kort. De Carretera Austral heeft bij ons allemaal een stevig spoor nagelaten. Zelfs voor mijn travelbuddy's die ondertussen zowat anderhalf jaar onderweg zijn was dit stuk zo goed als onovertrefbaar.

mezelf - Jorgé - Arthur

De carretera Austral is een weg die slechts een 40-tal jaar bestaat, het slingert zich aan de Chileense kant van Patagonië van Puerto Montt tot Villa O'Higgins. In dit gehucht loopt de carretera Austral ongeveer dood, je kan er alleen nog een boot nemen en dan via een trektocht van 18km kom je weer in Argentinië in de bewoonde wereld. Daarvoor zoekt de carretera zich een weg tussen gletsjers, meren en rivieren.







versleten tandwiel vervangen..




Af en toe laat de carretera zich van zijn mooie en makkelijke kant zien, en kom je ondanks het grind aanzienlijk voorruit. Andere dagen heeft de carretera weinig zin in fietsers, en doe je zo'n 20 km op een voormiddag. Sukkelend met platte banden, de keien of het bultvormige wegdek. Dan vind je nog net een strookje in het midden om op te fietsen maar zodra er een auto komt moet je opzij en is het een evenwichtskunstje om geen voet aan grond te zetten. Maar altijd is het prachtig, soms lijken de gletsjers zo dichtbij dat er bijna onderdoor moet fietsen, en iedere keer als je rond je kijkt word je weer beloond voor de inspanningen.

Maar het is niet alleen deze weg die dit stuk zo speciaal maakt. Misschien is het nog meer dankzij het reisgezelschap dat dit zo uitzonderlijk wordt, ik die tot nu toe altijd alleen onderweg geweest ben en plots weer alles op een andere manier beleef. Na veel fietsreizen weet ik best wel al tot wat ik in staat ben of wat ik moeilijk vind, maar nu leer ik weer een hoop andere dingen: (Voor de scouties: het voelt als 1 lange gilwell-cursus) het effect dat ik heb op andere mensen en omgekeerd. Soms meer of anders dan ik wil of besef. En het is vooral dankzij Arthur en Jorgé, die veel spraakzamer zijn dan ik, dat we de reis op die manier kunnen beleven.

Of andere keren komen we op plaatsen of bij andere mensen die nog meer tot de verbeelding spreken.

Zo was er de avond van de 'cordero.' Reeds enkele dagen waren we op zoek naar een goeie plaats om schaapsvlees te eten, maar telkens was er iets waardoor het niet lukte. Te duur, geen bbq beschikbaar, geen goeie slager etc etc...

Tot we in een afdaling richting Cerro Castillo langs een 'estancia' zoefden met een bord:






Na een uurtje wachten aan de poort verscheen Felix, een oudere ietwat gebochelde kerel in typisch Chileense outfit die net niet potdoof was. Het onderhandelen over de prijs was dus niet zo eenvoudig, maar Jorgé zou zelfs een hond doen miauwen (zonder kettingzaag) dus na een poosje was alles geregeld. We konden een volledig schaap kopen, onze tent daar opzetten en het rooster gebruiken. Een half schaap kopen bleek geen optie, en al snel werd duidelijk waarom: die beesten liepen gewoon nog rond in de wei, ik met mijn naïeve kop die dacht dat vlees uit een grote frigo ging komen ofzo... Dan maar een lief schaapje uitkiezen om met zijn vijven te verorberen.

laatste troostende woorden van Arthur..

Ik was volledig onder de indruk!! Felix die amper kon praten had in een goed half uur de klus volledig geklaard. Schaap gestrikt, gedood, geveld, gekuist.. Van vakmanschap gesproken! Ik was wat blij dat we geen overtuigde veggie's in ons gezelschap hadden.

Ondertussen had José zijn rooster voorbereid en het beestje van ongeveer 12 kilo ging gelijk onder het vuur. Er werden nog wat kruiden in zijn billen geduwd en een 3-tal uur later was ons schaapke er helemaal klaar voor. Geen gram vet, en vlees dat snijdt al boter. Toen José het vlees op tafel zette werd ik er helemaal emotioneel van. Het was gewoon te gek om op die sprookjesachtige plaats te komen, waar dierhuiden en een konijn in de bomen hingen te drogen, waren de katten en honden de restjes bloed en ingewanden opslurpten, waar een beekje drinkbaar water kronkelde vlakbij ons vuur, waar een bijzondere man bijzonder trots was om ons zijn kunsten te laten zien, en waar we met zijn allen weer een geweldige avondmaal konden delen, na weeral prachtige dag. Daar werd stevig op getoost, en met 5 personen aten we zowat 2/3 van het schaap. Fietsers zijn nu eenmaal goeie eters...


En zo vulden we ons iedere dag met wat de Carretera Austral ons te bieden had, om uiteindelijk, na een dikke 1000 km en 3 weken in Villa O'Higgins aan te komen.



We hadden nog maar net onze eindbestemming bereikt wanneer een vriendelijke meneer ons vroeg of niet een paar vissen wilden, net gevangen, en hij had er teveel. Wat een vraag!! 6 dikke forellen kregen we toegestopt, zo hadden we direct een overheerlijk avondmaal om deze avond te vieren, want een reden om te vieren vinden we iedere dag wel.

We kwamen terecht op de eco-camping van Mauro, een van die plaatsen waarvan je direct voelt dat het goed is. De vissen werden krokant gebakken en gedeeld, Mauro verandere het water in wijn en bier, José haalde zijn gitaar boven en Nadia ontroerde weer iedereen toen ze haar Argentijnse liedjes inzette. Ergens was er een volle maan maar die zagen we pas veel later..







Na 2 dagjes rusten, haar knippen, muziek spelen en lekker eten moesten we dan toch eens die boot op en Villa O'Higgins achterlaten. We kampeerden die avond bij de steigers om zeker de boot niet te missen, want de gezellige avonden werden voor de rest gewoon verdergezet.. Met een pijnlijke kop werden die ochtend 11 fietsen op de boot geladen, en toen we wegvoeren waren Mauro en Julia er om ons uit te zwaaien. Iedereen op het dek en hard aan het zwaaien en roepen, ciao en gracias Mauro en Carretera Austral. Nos vemos, one day we'll meet again.

Ondertussen ben ik in El Calafate, heb ik Fitz Roy in het echt gezien en fietsen we morgen verder richting Torres del Paine. Om daarna in rechte lijn tot Ushaïa te fietsen. Volgende verslagje zou uit Puerto Natales moeten komen, en wie meer en mooiere foto's wil zien van de carretera Austral: check vooral de blog van Jorgé:

www.bicibirloque.blogspot.com