Puerto Natales - Fin del Mundo!!

Na het bezoek aan Torres Del Paine kwamen namen we enkele dagen rust in het havenstadje Puerto Natales. Het wandelen was ons deze keer toch al iets beter afgegaan dan bij Fitz Roy maar toch, eventjes 'niets doen' was meer dan welkom.

Uiteindelijk werd het toch tijd om te vertrekken richting Punta Arenas, een grote havenstad op Chileense bodem. De volgende dagen werden vooral een gevecht tegen de wind, die ons onophoudelijk in de zij duwde, en waarbij het soms, met de zwaar beladen fietsen met fietstassen, weer een evenwichtsspelletje werd om een rechte lijn te kunnen houden. Telkens de weg naar rechts draaide zakte de moed mij in mijn sandalen, de wind nét iets meer op kop. Draaide de weg naar links kreeg ik weer een kleine adempauze.

Ik besloot het allemaal niet te forceren en mijn eigen tempo te rijden, Arthur die steeds met reuzepedaleslagen een heel eind voorop lag liet ik maar doen. Jorge daarentegen was zo vriendelijk om me hele stukken uit de wind te rijden, daar zei ik geen nee tegen vaneigens! Die lange rechte asfaltwegen zijn écht niets voor mij, geef mij maar moeilijke gravelroads of zelfs singletracks waar iedereen op zit te vloeken! Jorge is ook meer 'ne coureur' dan Arthur, die voor deze reis amper op een fiets kon rijden.. En dat verschil merk je wel onderweg. Jorge weet bijvoorveeld hoe je iemand uit de wind moet rijden en heeft er plezier in als ik (heel zelden) eens een koerske met hem aanga. Dan waant hij hem direct in de Tour de France of Parijs-Roubaix, die kerel kent zijn klassiekers...

De eerste avond kwamen we weer terecht in een groot verlaten pand. Van die oude hotels of restaurants, vergane glorie langs de weg, maar voor ons echte luxe en een perfecte beschutting om ’s nachts rustig te kunnen slapen. En altijd is er ergens wel een manier om binnen te geraken!

Een echte balzaal en 20 slaapkamers om uit te kiezen!

Een ander verlaten pand waar we gezellig de kachel konden aansteken..

We komen wel vaker op bijzondere plaatsen terecht, soms op een afgelegen Estancia, maar heel vaak ook bij 'bomberos'. Die mannen van de brandweer kunnen immers altijd wel een paar fietsers te slapen leggen.. 

Merci brandweer!!

Deze man zette voor ons een overheerlijke schaapstoofpot op tafel!!

Iedere dag opnieuw proberen we 'op tijd' op te staan om de wind voor te zijn, maar bijna altijd is de wind ons te snel af en is het weer behoorlijk duwen. Af en toe was het ronduit te gevaarlijk om verder te fietsen. Net voor Punta Arenas bijvoorbeeld zoefden de zware camions ons rakelings voorbij terwijl wij ons uiterste best moesten doen om op de kant van de weg te blijven of om niet omver te vallen, zo hard blaast de wind daar!

jaja.. die dag fietsten wij ook van rechts nr links, MET TEGENWIND!!

En zo schoven we beetje bij beetje op richting onze eindbestemming Ushuaia. Heel hard beseffend dat we de laatste kilometers aan het bollen waren, de laatste keren op zoek naar slaapplaats, de laatste keren van die vuile koffie drinken, onze laatste voorraden gebruikend. 

De laatste alombekende halte was een bakker in Tolhuin, waar de chef een fervent fietser is en ergens in een van zijn opslagruimten een slaapplaats voorzien had voor rondtrekkende fietsers. Een laatste plaats om eventjes uit te rusten, fietsers te ontmoeten en ondertussen ons buikje vol te stoppen met al het lekkers van de bakkerij. Empanadas, fakturas...  

Vanaf daar restte nog een 110 km tot Ushuaia, we besloten het toch om in 2 keer te fietsen, om zo nog een keertje ons tentje op te zetten aan de oevers van een meer, waar een bever zijn nieuwsgierige neus kwam opsteken bij volle maan. 

Jorge en ik besloten zelfs om weer onder de blote hemel te slapen, zoals we op de carretera austral bijna iedere nacht deden. Wat zullen we dit missen, het leven buiten, de maan omgekeerd zien draaien, en opstaan wanneer we vanzelf wakker worden.

Onze laatste fietsdag was dan toch aangebroken, ik was ongelofelijk blij dat die laatste 60 km naar Ushuaia weer wat bergachtig waren. Geen saaie pampa meer maar een mooie beklimming en leuke afdaling. 

Helaas kreeg ik op het einde nog een serieuze klop. De kracht leek helemaal uit mijn benen weggezogen en toen ik even rustte kon ik zo ter plaatse in slaap vallen. De jongens waren een stuk voorop en ik wist wel dat ik ze niet te lang kon laten wachten. Dus weer die fiets op, ik vervloekte mezelf dat ik me voor het laatste stuk zo belabberd voelde, maar gelukkig was het op het einde nog meer bergaf, en toen verscheen heel onverwacht na een bocht de borden van ‘Ushuaia’.

Arthur en Jorge stonden me met een smile op te wachten en samen reden we, op kousevoeten deze keer, dichterbij. We hadden er allemaal al veel over nagedacht hoe dit moment zou zijn, ik sinds mijn vorige reis vanaf Equador, de jongens al anderhalf of 2 jaar aan het reizen, om deze plaats te bereiken. We hadden gedacht dat tranen gingen vloeien, dat we elkaar in de armen zouden vliegen, maar het werd niets van dat alles. We waren alledrie gewoon heel ‘cool’ een kus en knuffel en een ‘wat nu?’ ‘We keren gewoon terug nu met de fiets!’ antwoordde ik. Het voelde inderdaad helemaal niet als iets bijzonder, maar eerder als een van de zovele plaatsen waar we eventjes zouden stoppen. Alsof we 3 dagen later gewoon weer verder zouden fietsen.

Dan toch maar de verplichte fotoshoots gedaan voor we verder Ushuaia inreden.

Ushuaia bleek echt niet zo bijzonder te zijn, veel te groot om écht gezellig te zijn, maar gelukkig niet groot genoeg om geen andere fietsers te treffen. En zo wisten José en Nadia ons al vlug te vinden. Super was dat, om ons favoriete Argentijns koppel weer te zien waarmee we zoveel gedeeld hadden onderweg. Nadia en Jose waren enkele dagen eerder aangekomen maar wilden niet vertrekken voor ze ons gevonden hadden. 

Helaas moest ik ze die eerste avond toch alleen laten vieren want ik had koorts en wilde gewoon in mijn bed, niet moeilijk dat ik die dag niet vooruit kwam op de fiets!!

Maar er volgden nog enkele bijzondere dagen in het ‘einde van de wereld’.  Een paar dagen van rondhangen, niets doen, gewoon samen zijn, veel herinneringen ophalen en voorzichtig een paar nieuwe plannen maken. Mijn verjaardag werd op daags ervoor weer goed gevierd met een uitgebreide ‘assado’ en ondertussen kwamen de emoties toch weer los, bij iedereen. Zeker toen José en Nadia als verjaardagscadeautje een lied inzetten die we zo vaak hadden samen gezongen onderweg.. deze keer rolden de tranen bij iedereen...

’s Anderendaags moest ik dan toch het vliegtuig op naar Buenos Aires, en dus afscheid nemen van al mijn vriendjes. Ik wist nie goed wa gezegd tegen iedereen, dus zei ik maar niet veel. Ik was gewoon zo blij dat ik die mannen was tegenkomen, ze hebben de reis voor mij echt zo anders gemaakt dan anders. Weer een reis waar ik zoveel van genoten heb, én mezelf weer tegenkomen ben, al was het deze keer op een heel andere manier.

Ik weet nog steeds niet hoe ik het in de juiste woorden moet uitdrukken om Jose, Nadia, Arthur en Jorge te bedanken voor alles, maar ik zie ze ooit wel terug, en dan doen we gewoon verder van waar we gestopt waren: samen zijn, ons amuseren en genieten van alles en alle mogelijkheden die we hebben.

Bij deze wens ik dat ook iedereen toe die dit weer leest, die mij weer aangemoedigd heeft of weer mijn avonturen weer heeft gevold.

Genieten van alles, van elkaar en van alle mogelijkheden die het leven te bieden heeft. Want er zijn er heel wat ;-) sometimes it’s a hard choice.. 

Ik kom jullie ergens wel weer tegen, op een van mijn volgende avonturen. Voorlopig geen lange reizen meer maar een volledig Zwitsers avontuur: een vast contract in Sion en een leven in de bergen.

Deze week was ik na het werk nog even de berg op gestapt om in dikke poeder naar beneden te skiën, en ik kon alleen maar heel hard denken dat ik een goeie keuze gemaakt had.

Ciao ciao, nos vemos!!

Liebeth

Zowat alle foto's op de blog zijn van Jorge, hier en daar van mezelf.