Stage 8: Laura - Hope Valley, 111km, 1100 hm

Ik had zo goed en diep geslapen 's nachts dat ik me moest reppen om op tijd aan de start te komen.. 
Telkens aan de start voel ik me een echte pro ofzo.. want we moeten telkens  de startlijst gaan aftekenen, net zoals in de Tour de France. Er ontbreekt alleen nog een podium om een voor een onze handtekening te gaan zetten..  ;-)  
Deze keer slaagde ik erin om de eerste versnellingen van het peloton bij te houden, waarna die mannen weer stilvielen en een gezapig tempo reden. Alleen bij een rivercrossing kreeg ik mijn ketting niet direct op mijn kleine plateau, waardoor ik helemaal stilviel en ik die mannen weer zag wegrijden.. Maar gelukkig was Cory Wallace zo vriendelijk om iemand terug naar voor te brengen en daar maakte ik ook dankbaar gebruik van. 

En zo kon ik de eerste en heel saaie 70 km in groep  afleggen.. rustig bollend en hier en daar een praatje makend. Ideaal want de rit vandaag was écht totaal niet leuk. Alleen maar brede banen, af en toe asfalt en verder vooral wasbord. Na 70 km kwamen er een paar bergjes aan.. op dat moment was Cory gezellig aan het praten,helemaal in laatste positie, toen Joseph Bentsinger vooraan zijn aanval inzette zei Corry droogweg: 'Sorry, I have to go..' En weg waren ze met zijn allen. Een Duitse kerel en ik keken elkaar aan:  'laat ze maar rijden.. ' Eerst met 2, en dan met 4 reden we gewoon onze rit verder.

Op het einde kregen we nog Kristof en Johan Schrauwen in het oog: die mannen finishen iedere dag een stuk voor ons, maar Johan heeft zo veel last van zijn 'achterste' dat hij zo goed als de hele rit heeft moeten rechtstaan. Het wordt zelfs spannend of hij morgen nog kan uitrijden, zo erg is hij eraan toe.  Rit 8 zit er dus ook weer op, helemaal onder een laajge rode stof kwamen we binnengereden, met als beldoning voor deze rit: een zwembad!!  
Nog eentje te gaan, van 50 km. Ik ga alvast op zoek naar een mini flesje champagne ofzo om morgen tijdens de rit te openen.