stage 9: Hope Valley - Cooktown 50 km

De laatste rit!! Het was er slechts eentje van 50 km, en toch was ik opnieuw zenuwachtig net zoals in het begin..  Gewoon, de laatste dag waarop alles mis kon lopen dacht ik ergens, en die angst bleek helemaal niet zo ongegrond..

Zoals de andere dagen vertrok de eerste 'tragere' groep een tijdje voor de rest, zodat we met niet teveel verschil aan de finnish kwamen, Daarna, toen onze groep vertrok werd er weer heel traag gestart. Het eindklassement lag vast, er kon alleen nog voor de etappe gereden worden en dat zou allicht op het laatste bergje naar in Cooktown zelf uitgevochten worden.
Aanvankelijk op de brede banen ging alles goed, iedereen bleef samen en er werd gezellig gebabbeld. Maar toen kwam er weer een rivercrossing, een smaller stuk met wat zandstroken en wat gevaarlijke greppels, en het was van dat natuurlijk.. Een paar valpartijen in de groep die helemaal uit elkaar lag en vooral een paar slachtoffers maakte. Zo ook Kristof, mijn beste fietsmaatje van de voorbije dagen, hij was écht zwaar gevallen, een grote wonde in zijn arm waar het bloed uitgulpte, een zwaar geschaafd been en zijn helm in brokken. Ocharme, zoiets nog tegen komen de laatste dag...  

Gelukkig was ik dus zelf van alles gespaard gebleven.. ik ben dan ook niet zo sociaal geweest die rit, heb niet zoveel zitten kletsen, maar was super geconcentreerd op de weg en de rijders voor mij. En ik was er ook redelijk goed in geslaagd mijn plaats vooraan in de groep te behouden, zeg maar na de eerste 20.  Terwijl er toch vaak andere mensen zich probeerden tussen te dringen. Eigenlijk ook wel grappig en een ervaring, al dat gedoe.
Maar goed, uiteindelijk dus tot km 43 met de jongens meegereden, waarna er aangevallen werd, en bergop kan ik dan gewoon niet mee. Maar dat gaf niets, de laatste 7 km reed ik uit samen met een Nieuw-Zeelander die ook uit de boot was gevallen, en uiteindelijk restte er nog 1 steile klim tot een uitzichtpunt over Cooktown. Het venijn  zit in de staart hadden ze gezegd en dat was met dat steile klimmetje wel terecht.. maar het maakte me toch niet veel uit en ik genoot gewoon van de laatste kilometer Crocodile Trophy 2013.

De laatste trapjes op en daar was de allerlaatste aankomstboog. Ik was er geraakt..  zonder pech, zonder valpartijen, zonder platte banden... En ik had ook nog gewonnen..  Al zo lang ken ik de Crocodile Trophy en nu had ik hem gewoon zelf gereden en gewonnen! Niet te geloven! Ondertussen kwamen andere renners boven, onder luid gejoel met bijhorende mexican wave van onze crew.
Ook Kristof en onze stoerste renner, een Tsjech, (alias the terminator) zag ik zwaar gehavend aankomen.

Na al de verplichte fotoshoots en weer zo'n stom interview (waar ik heel geen weg mee kan) liep het langzaamaan leeg daarboven en kon ik nog eens op het gemak genieten van het ongelofelijke uitzicht. Maar toch niet te lang, want er stond nog een diner en een dikke paaaartyyyyy te wachten!!
Morgen nog een after-race berichtje en hopelijk ook wat foto's binnenkort.

Ciaaao, Liesbeth