De zon zien ondergaan in Cusco

Voila, de kop is eraf, en hoe!  Ik ben er al op dag 1 in geslaagd mijn boemerang binnen te halen! Ik wilde deze etappe eigenlijk ook écht wel winnen. Een korte maar heel technische etappe, en als er nu één iets is waar ik gemiddeld beter in ben dan vele andere dames dan zijn het wel technische stukken. De warmte, de afstanden, de wind, dat is me allemaal te onvoorspelbaar en weet je gewoon niet echt tov van de anderen hoe het zal gaan, maar technische stukken, that's mine!!

 Ik was dan ook 2 keer tot Smithfield gereden om het parcours goed te verkennen, ik wist hoe de bochten elkaar opvolgden, en op welk tandwiel ik alles kon rijden. Ik had dan toch nog een stukje van mijn brede 29'er stuur laten zagen en daar was ik wel blij om, ik glipte vlotjes door de smalle passages waar ik eerder het gevoel had dat ik overal tegen zou knallen. De rit bestond uit één aanloopstrook en met daarna 5 rondjes. Vanaf het begin ben ik voluit gegaan vanaf om toch zeker voor de andere dames in de singletrack te komen. Gelukkig zat ik daarmee zo goed als direct tussen de jongens die ook vlotjes door de bochten kwamen. In de 1ste rond heb ik dan hard doorgetrokken om nog een paar mannen te passeren die net iets te traag naar mijn goesting door de boomwortels en keien geraakten. De 2de ronde zag ik dan wel even sterretjes daarvan maar ik zag niemand meer achter me en de 3de ronde vond ik het ritme terug. 4 en 5 kon ik misschien wel nog harder maar aan de andere kant begin je ook rap fouten te maken als je wat moe wordt en bij de kleinste fout lig je daar op je bek, dus besloot ik maar om niet teveel risico's meer te nemen.
 Eventjes was er paniek toen ik dacht plat te rijden, maar nee, alles bleef in orde en de eerste boemerang was in zicht.
Ik kreeg zowaar nog even een emo-momentje op het einde. Gewoon, ik herinner me de eerste keer dat ik over de Croc hoorde: toen Marc Herremans hem uitreed en bij de laatste etappe alle deelnemers hem opwachtten aan de finish. Ik zie het filmke nog voor me en ik was daar toen zo van onder de indruk dat de tranen over mijn wangen rolden, niet alleen van die prestatie maar zeker ook van die kameraadschap onder de deelnemers...  Ik weet niet hoeveel jaar dat ondertussen geleden is, maar ik heb altijd ergens in mijn hoofd gehad: ooit ga ik daar naartoe! En voila, zoveel jaar later doe je dat dan gewoon en haal ik ook nog direct een boemerang binnen. Tot zover, terug naar de harde feiten nu.. ;-)

De andere Belgen hebben het namelijk ook helemààl niet slecht gedaan: Johan en Kristof  Schrauwen zijn 1ste en 3de in de masters 1, en Hans Planckaert eindigde 2de in de masters 2. We zijn allemaal héél hard van plan om 4 podiumplaatsen te verdedigen, en wie weet komt er met Sander Corneel nog wel iemand bij in de elite-categorie. Dat zou mooi zijn. Maar alles op zijn tijd, morgen staat er namelijk al direct een loodzware etappe te wachten, met naar het schijnt 2 heel erg steile beklimmingen in temperaturen die weer niet om te lachen zullen zijn. Ben benieuwd of ik daar dan ook mee overweg kan en hoe het zal gaan met alle andere dames die ongetwijfeld beter zullen rijden nu ze uit de singletrack achter de rug hebben.  And I can't forget my best supporters today: Rob en Jo! thanks a lot for helping me, was really great! Too bad I can't have your support all along!