Iron Bike - The Legend!

Ik had nog nooit over deze legende gehoord tot vorig jaar in Australië mij iemand vertelde over alle races die hij al had gereden, en dat waren er heel wat. Ik vroeg hem dus wat volgens hem de allerzwaarste was. 'Iron Bike' zei hij met veel overtuiging. 'OK, dan wordt dat mijn wedstrijd voor volgend jaar!' antwoordde ik. En het was beslist. Op dat moment wist ik alleen maar dat het ergens in Italie was, ik had geen idee dat we in 7 dagen een 600km zouden moeten rijden met 22000hm. Hoeveel?? 22000, inderdaad. De enige referentie die ik had op dat vlak was de Grand Raid in Zwitserland, een 125km met 5000hm waar ik telkens een paar dagen moest van recuperen.

Enfin, ik had 1 groot geluk: de website van Iron Bike trekt eigenlijk op niets en je vindt er zo goed als geen informatie op. Ik wiste dus eigenlijk helemaal niet waar ik aan begon en het ene you-tube filmpje zag er nog wel vet uit, dus had ik er wel zin in. Ondertussen hoorde ik wel al dat IB berucht was om zijn looppassage's.. fiets dragen op de rug en te voet de laatste hoogtemeters afleggen tot op een pas. Maar dat was ik wel gewoon van in Zwitserland dus maakte ik me ook daar niet echt zorgen over.

En dan kom je in Limone aan de start, en bij de eerste briefing is er alleen nog maar meer onduidelijkheid..   Iron Bike werkt met een puntensysteem. Binnen een etappe zijn er nog afzonderlijk chrono's waarbij je strafpunten heel snel oplopen, terwijl de totaaltijd van je etappe veel minder belangerijk is, zolang je de maximumtijd maar niet overschrijdt. Het duurde even voor ik het allemaal doorhad, maar gelukkig waren er nog 10 andere Belgen aan de start, die ik met al mijn vragen kon lastig vallen.

Voor de korte proloog in het centrum van Limone werden er bijna geen punten verdeeld, dus hield ik me al zeker niet bezig om me tussen alle andere deelnemers over de gladde kasseien en nauwe straatjes naar voor te wringen. Maar het was wel show die proloog, en het zette direct de sfeer... veel mensen langs het parcours om te supporteren en vooral even kennismaken met de andere deelnemers. In totaal waren we met een 85-tal, waarvan 3 dame's. Erin, van Nieuw-Zeeland, een Italiaanse dame en ikzelf. Blijkbaar worden toch nog veel dame's afgeschrikt door de reputatie van deze wedstrijd!

's Anderendaags kregen we de eerste 'opwarmer' voorgeschoteld: een rit van +-78 km en 2500hm. Volgens het roadbook welliswaar. Ik kon namelijk al direct kennismaken met het begrip 'IronBike-kilometers', wat grofweg betekent dat je nooit weet hoeveel km het exact wordt, noch hoe juist het hoogteprofiel eigenlijk is. Dag 1 bleek dus net geen 90km te zijn met 2800hm. Right... dat weten we dan ook weer! Ik heb die dag volledig op een normaal tempo afgelegd, mij helemaal niets aangetrokken van de chrono en genoten van het uitzicht op die eerste prachtige col. Af en toe kwam de heli eens vlak boven mijn hoofd hangen om te filmen, da's wel écht kicken als je aan het downhillen bent met een heli die je achtervolgt! Ik voelde me precies alsof ik een échte ster was uit zo'n hip mtb-filmpje...

fietsen met de heli boven je hoofd!

Ook dag 2, die ik ongeveer kon vergelijken met een Grand Raid deed ik nog op een normaal tempo, zonder echt rekening te houden met de chrono's. Ik kon me namelijk niet voorstellen dat ik na deze dag, met 135 km en 4200hm, nog 5 dagen zou moeten fietsen met nog zwaardere etappe's. Maar die lange etappe ging me dus goed af en ik voelde me best wel nog fris daarna. Na 2 dagen begon ik ook een idee te krijgen van het puntensysteem en hoeveel punten je ongeveer kan krijgen per chrono. Mijn Nieuw-Zeelandse collega had ondertussen ook al een stevige voorsrpong, op 1 chrono was ze zelfs 10' sneller, en ik zag haar telkens heel gretig uit de startblokken schieten, terwijl ik telkens wat bleef hangen en leuteren op de bevoorradingen... Ik ging er echt van uit dat ze sowieso veel te snel was voor mij, en dat ik beter gewoon mijn eigen ding kon doen.

2 plaatselijke rondjes in Cavour.

Dag 3 begon met een hele korte chrono, eigenlijk was het bijna een korte XC-wedstrijd, waarbij we 2 rondjes over een kleine heuvel moesten.  Omdat het maar een hele korte chrono was bedacht ik dat ik maar net zoe goed eens kon koersen. Amai, zo 's morgens vroeg vanaf de start alles geven, met je hartslag direct aan het plafond... ik dacht dat ik van mijn fiets ging vallen maar ik bleef dus nog net recht en Erin, die na mij moest starten had me niet ingehaald! Voor het eerst was ik sneller op een chrono. Surprise!!  Ik was daarentegen wel van plan om de rest van de rit weer 'normaal' te doen, maar bij de eerstvolgende beklimming viel 'normaal' plots helemaal in het water toen regen en hagel met bakken naar beneden viel.

Gelukkig was er bij de bevoorrading ook nog een cafeetje waar we naar binnen konden, hier en daar had iemand wat geld bij en konden we ons een warme chocomelk (met 10 suikertjes!!) bestellen en ondertussen werden de survivaldekentjes boven gehaald.  Het werd daar binnen precies een sessie 'creatief omgaan met survivaldekentjes'... De ene maakte er een poncho van, de andere een muts of beenstukken... enfin, twas een mooi gezicht daarboven, terwijl het maar bleef hagelen en de organisatie beneden aan de berg aan het discussiëren was of ze ons nog de volgende berg zouden op sturen of niet. Uiteindelijk hebben we hun beslissing niet afgewacht, zijn we maar doorgereden en toen we beneden kwamen kregen we toch te horen dat de wedstrijd daar stopte. Oef!! Alleen maar een goeie zaak gedaan dus die morgen met de korte chrono, en ik was gemotiveerd om de volgende dag eens écht te koersen, tijdens elke chrono. Gewoon eens zien wat dat zou geven.

Stijn Fonck test hoeveel suikertjes er in een chocomelk kunnen!

Dag 4 was er 1 lange chrono met 2 beklimmingen + 2 afdalingen erin en daarna nog 1 chrono die vooral afdalen was (volgens het roadbook :-)  )    Ik liet Erin eerst vertrekken na de bevoorrading, maar al verbazend snel kwam ik weer bij haar. Ik wist dus dat ik sowieso al tijd had goed gemaakt, en dat gaf me echt de moed om nog wat harder door te trappen. Ik ben écht zo hard gegaan als ik kon, zowel tijdens de beklimming  als tijdens het afdalen.  De 2de chrono bleek natuurlijk alles behalve alleen maar afdalen... Ik heb er echt op afgezien, wilde nog steeds zo veel mogelijk tijd inhalen maar op de singletrack ging ik precies vooruit als een slak, moest steeds weer afstappen en stukken te voet doen enz enz... Alleen het allerlaatsje stukje was écht een vette afdaling, maar tegen dan was ik al zo dood en ongeconcentreerd dat ik vooral niet zot meer wilde doen en liever zonder risisco's naar beneden ging. En dan moet je dus wachten tot de officiele uitslag om te weten hoe de situatie juist is... Bleek dat ik op de 1ste special meer dan 20' sneller was, op de 2de slechts 1' trager. En ik kwam dus met een 2-tal minuten (of 200 punten) aan de leiding. Dat was veel straffer dan ik zelf verwacht had... maar ik had het gevoel dat ik er helemaal aan was, en er volgden nog 3 zware dagen!

Dag 5, slechts een kleine 70km!! chill!! ach, nog steeds goed voor 3100hm... en bovendien ging het helemaal niet meer ok na die dag ervoor. Mijn smile was voorgoed van mijn gezicht, ik kon alleen nog maar denken aan blijven trappen en die kilometers aftellen. Bij aankomst aan de berghut op 2040m was het uitzicht écht weer adembenemend maar ik had meer goesting om te beginnen bleiten dan iets anders. Ik kon gewoon niet meer, en dag 6 zou alleen maar nog zwaarder worden. Bij de chrono's had ik wel nog stand gehouden, 3' voorsprong bij de eerste, bij de 2de bijna op de seconde gelijk. Erin moest ook wel goed zijn in downhillen, normaal haal ik daar echt voordeel uit maar deze keer was dat precies niet het geval...

Dag 6 zou dus de beslissing brengen met de beklimming naar de Chaberton, met 3100m het dak van Iron Bike.
Maar gelukkig begon die dag met iets helemaal anders: de afdaling in Fenestrelle Fort! Een korte chrono waarbij je door de gangen van een oude burcht zo'n 4000 trappen af moet, al of niet op de fiets, koplamp verplicht. Ik dacht op voorhand weer om niet te zot te doen en geen risico's te nemen... er zijn de voorbije jaren al genoeg accidenten gebeurd op die trappen, van gebroken sleutelbenen tot gebroken heup etc... Alle reden dus om voorzichtig te zijn! Maja... wie mij kent weet hoe dat gaat, eenmaal op de trappen gaat er precies een knop over in je hoofd, en dankzij Stijn die een paar meter voor me uit fietste en telkens riep naar mij wat er aankwam had ik er echt vertrouwen in.  Plots stond Stijn wel aan de kant maar hij riep dat het wel te fietsen was, dus zoefde ik hem voorbij en pakte de volgende bocht naar rechts ook gewoon op de fiets. Geheel onverwacht kwam ik wel op véél steilere en smalle trappen terecht.. het eerste moment schoot ik in paniek, had de snelheid niet onder controle maar stoppen was gewoon geen optie terwijl je dok-dok-dok naar beneden gaat. Dus kalmeerde ik maar, kreeg de boel weer onder controle, zelfs toen de trappen écht onregelmatig werden en er nog een bochtje in zat lukte dat netjes gecontroleerd. Was echt een super gevoel.. ik ging zoveel deelnemers voorbij die te voet moesten, en iedereen was aan het supporteren voor me!!  Een beetje verder moest ik natuurlijk wel nog afstapppen, de bochtjes werden te kort en helemaal beneden was het écht te gevaarlijk. Maar ik was super content met mijn  16de plaats voor deze chrono tussen de mannen!! En er zaten wat downhillspecialisten tussen daar!!

afdaling in Fenestrelle Fort: af en toe ook zonder trappen.

Daarna moesten de mensen met een leiderstrui wat intervieuws doen, met als gevolg dat iedereen weg was en ik alleen met Milton Ramos, de leider in GC, nog overschoot. Het puntensysteem heeft wel als voordeel dat je tussen de chrono's door écht wel op het gemak kan fietsen, en dus maakte Milton met mij een gezellig fietstochtje/mtb-clinic. Precies wat ik nodig had, want ik had helemaal geen kracht meer in mijn benen en hij zorgde voor de perfecte afleiding. En dan moest die f* Chaberton nog komen, waarop alles zou beslist worden. Ik was nu voor in het klassement, ik moest tenminste een poging doen om dat zo te houden..

ook de motards doen precies dezelfde etappe!

Bon, ik heb het ook weer overleefd, dankzij mijn eigen koppigheid en de aanmoedigingen van de andere deelnemers, maar ik kon geen woord meer terugzeggen, en perste er voor de laatste keer gewoon alles uit wat er eventueel nog in zat. Het was ongetwijfeld een schitterend uitzicht daarboven, op 3100m, maar ik weet er niets van, ik was aan het duizelen, scheel van de dorst en zo leeg dat ik alleen maar kon zitten bleiten.  Voor even toch, want het was te koud om daar te lang te blijven hangen en moest die berg weer af, gelukkig was er fijne downhill die me weer helemaal kon opvrolijken!

Top Chaberton, 3110m, met Davy Foubert

Uiteindelijk had ik het nog super goed gedaan op Chaberton, ik was 18de in GC en weer 3' sneller dan Erin.

Er restte me niets anders dan de laatste dag overleven, zonder ongelukken. De eerste chrono was een  echte leuke downhill, en in de allerlaatste beklimming vond ik zowaar nog een redelijk goed ritme. Ik was dus bij aankomst in Sauze d'Oulx wel zeker dat het goed genoeg was en dat IronBike binnen was. Nice!!

Jelle en Elias geven nog eens gas!!

IronBike-gewijs was ik helemaal niet op de hoogte wanneer de officiele eindceremonie was.. toen ik plots vanop de parking van het hotel mijn naam hoorde roepen werd ik al op het podium gevraagd en had nog niet eens mijn schoenen aan. Ik dan maar spurtend op mijn kousen de straat over gestoken en op dat podium gesprongen...  om 2' later van Milton Ramos een halve fles champagne in nek te krijgen. Ik, die geen ervaring heb met champagne in het rond spuiten was natuurlijk veel te laat om die fles open te krijgen, stond daar verzekerst heel voor choco op mijn kousen op dat podium!!
Ook Elias Van Hoeydonck mocht op het podium, als 3de in zijn klassement. (4de GC)  En ook Jelle Bal (6de GC) had weer een super resultaat gereden! Straffe gasten! Net zoals al die andere Belgen die iedere dag zo hard konden rijden... Proficiat mannen!!

op mijn kousen op het podium...

Merci l'équipe!!!

Anders dan de andere challenges die ik heb gedaan (Mongolia Bike Challenge, Crocodile Trophy) eindigt IB wel een beetje raar, aangezien iedereen zijn eigen auto heeft staan aan de aankomstplaats en deelnemers ook direct weer naar huis rijden. Geen gezamelijke zotte (zatte) party dus. Maar er bleven wel nog genoeg mensen hangen in het dorp om het gezellig af te sluiten!




Mijn avontuur zit er dus weer op. Of Iron Bike nu écht de zwaarste ter wereld is? Dat zou toch wel eens kunnen kloppen, voor mij was het in elk geval de zwaarste ooit, omdat ik zo hard mijn best heb moeten doen om te winnen. Ik ben nog nooit zo leeg geweest, ik kwam iedere  badend in het zweet wakker na de inspanningen van overdag. Iron Bike is op den duur bijna meer een mentale uitdaging dan iets anders.  Na lange klimmen moet je nog te voet een col over, en je weet nooit écht wat er gaat volgen, een maffe downhill of een afdaling waar je meer te voet staat dan iets anders...   Nog anders dan mijn vorige challenges is dat je zooo lang onderweg bent, dat er in de late namiddag geen tijd meer is om even niets te doen of uit te rusten. Eten-douchen-(massage)-eten-slapen en that's it. En dan moest ik dankzij Jorge, die meegegaan is om mij te helpen, niet eens mijn tent opzetten en fiets kuisen en in orde brengen. Iron Bike zonder begeleiding moet bijzonder zwaar zijn!!
Maar het is de moeite, het is een ongelofelijk avontuur en je haalt vooral ook veel voordeel als je technisch goed bent, zowel voor beklimmingen als voor afdalingen. Ik kan het aanraden, en ik zou het zelf zeker opnieuw doen. Maar niet meer om te winnen, volgende keer kijk eens rond en geniet van het uitzicht daar boven op de Chaberton. En supporter heel hard voor de anderen die door hun grenzen heen aan het fietsen zijn.

Ondertussen heb ik toch al een mooi lijstje bijeengesprokkeld: 2de in Mongolia Bike Challenge, 1ste in Crocodile Trophy in en 1ste in Iron Bike. Misschien moet ik maar eens stoppen met het excuus te gebruiken dat ik het alleen maar goed doe omdat er weinig vrouwen aan de start staan. Ok, ik ga nooit écht snel genoeg zijn om een Grand Raid of Cape Epic te winnen, snelheid is helemaal niet mijn sterkste kant. Maar ik ben wel goed in andere dingen. Bijvoorbeeld als het hééél lastig wordt, al het hééél technisch is en als er héééél zotte dingen aan te pas komen. Dan vind ik het leuk. Daarbij heb ik ook steeds minder goesting om hard te trainen en aan marathons deel te nemen etc.. Ik wil me gewoon amuseren op mijn fiets, dus nu nog even bekomen en dan ga ik eindelijk eens serieus een wheelie oefenen en trappen bergop enzo. Lijkt me een toffere uitdaging dan mijn PR verbeteren op de Grand Raid.

Tot later, tot een volgende uitdaging.